Wtorkowy etap okazał się tak ekscytujący, jak zapowiadaliśmy, a Alejandro Valverde w doskonałym stylu uczcił dziesięciolecie inauguracji Operación Puerto. Aby z postrzępionych szczytów Dolomitów zmienić scenografię na bardziej alpejską, konieczny jest dzień przerwy – czyli w tym przypadku płaski etap dedykowany sprinterom. Oh, wait…

Niezależnie od tego, czy przyjęłoby się metody ilościowe, czy też jakościowe, stawka sprinterów ciągle obecnych w peletonie 99. edycji Giro d’Italia nie jest imponująca. Z rozpoznawalnych nazwisk można wymienić Giacomo Nizzolo i Sashę Modolo, i na tym z zasadzie zakończyć.

W takich okolicznościach niewątpliwie płaski i relatywnie długi przelotowy etap może stać się łakomym kąskiem dla specjalistów od ucieczek…

Oto, co na temat 17. etapu 99. edycji Giro d’Italia mieliśmy do powiedzenia jeszcze przed rozpoczęciem wyścigu:

Etap 17, 25 maja: Molvena – Cassano d’Adda (196km, *)

Przedostatni etap dla tych sprinterów, którzy zamiast wycofać się z myślą o Wielkiej Pętli, postanowili podziwiać Dolomity i Alpy z perspektywy grupetto. Oraz walczyć o zwycięstwo w klasyfikacji punktowej.

Warto przy tej okazji zaznaczyć, że wczorajsza przejażdżka w grupetto do najprzyjemniejszych nie należała. Wystarczy powiedzieć, że znalazło się w nim 120 zawodników (!), z których najszybszy – Eugenio Alafaci – dotarł na metę na 43. miejscu, a wszyscy z trudem zmieścili się w limicie czasu.

Trasa ma swój początek w pagórkowatych okolicach Molveny, i w drodze z Trydentu w kierunku Alp ponownie przecina Nizinę Padańską. Meta wytyczona została w Cassano d’Adda w okolicach Bergamo – z pewnością lokalizacji dobrze znanej wszystkim, którzy jak ja mają zwyczaj podróżować tanimi liniami lotniczymi.

Wracając do sprinterów… Poza Włochami Nizzolo i Modolo mamy w peletonie JJ Rojasa (Movistar), który chociaż postanowił się przekwalifikować, prawdopodobnie ciągle byłby w stanie powalczyć z wyżej wymienionymi. Później już trzeba szukać wśród takich nazwisk, jak Alexander Porsev (Katusha), Nikias Arndt (Giant – Alpecin), Ramunas Navardauskas (Cannondale), Matteo Trentin (Etixx – Quick-Step) czy Edward Grosu (Nippo – Vini Fantini).

Wiele będzie zatem zależało od tego, jaki stopień determinacji w sprawie pogoni za ucieczką osiągnie ekipa Trek – Segafredo, i czy uda im się znaleźć równie zdeterminowanych sojuszników. Lampre może okazać się bardziej zainteresowane umieszczeniem Ulissiego w ucieczce, niż wspieraniem Modolo.

A w ucieczce, które ma bardzo realne szanse na zakończenie się sukcesem, może się dzisiaj znaleźć absolutnie każdy (spoza czołówki klasyfikacji generalnej) – każdy, czyjego zapału ostatecznie nie ostudził wtorkowy etap. Od Trentina po Adama Hansena (Lotto – Soudal), od Navardauskasa po Filippo Pozzato (Wilier Triestina – Southeast). Można w zasadzie rzucić monetą…

Holenderski outsider dumnie paradujący w koszulce lidera podczas ostatniego tygodnia rywalizacji w wielkim tourze? Ten scenariusz brzmi bardzo znajomo, a podczas dnia wolnego na pewno pochylił się nad nim nie tylko Steven Kruijswijk, ale również Movistar i Astana. 

Typowo dla Giro d’Italia, po dniu wolnym od pracy zawodnikom serwowany jest górski etap. Nie jest on ani szczególnie długi, ani też szczególnie trudny, jednak nie wszystkim liderom dobrze kręci się po przymusowym odpoczynku. Ponadto jeśli sugerować się poniedziałkowymi wypowiedziami, hiszpańsko – kazachska koalicja planuje rozpętać piekło na tych dziewięciu podjazdach, które dzielą ich od mety w Turynie.

Oto, co na temat 16. etapu 99. edycji Giro mieliśmy do powiedzenia jeszcze przed rozpoczęciem wyścigu:

Etap 16, 24 maja: Bressanone/Brixen – Andalo (132km, ***)

Górski etap dla ucieczki. W kontekście wydarzeń minionego weekendu, trudno wyobrazić sobie inny scenariusz.

Właśnie w kontekście wydarzeń minionego weekendu łatwo wyobrazić sobie inny scenariusz – lider pozbawiony jakiegokolwiek wsparcia drużyny to zawsze łakomy kąsek, ale do tego przejdziemy za moment.

Wtorkowy etap ponownie kończy się w kurorcie narciarskim, co nietrudno wyjaśnić – kombinacja finansowego potencjału, marketingowych aspiracji i rozbudowanej infrastruktury wodzi na pokuszenie organizatorów wielu wyścigów.

Gdyby była to Vuelta, organizatorzy z pewnością spróbowaliby nam udowodnić, że na dystansie 132 kilometrów spokojnie da się zmieścić pięć kategoryzowanych podjazdów gdzieś w Andorze, jednak Włosi łaskawie poprzestali na dwóch daniach głównych i deserze: Passo della Mendola (kat. 2., 14.8km, 6.5%, max. 10%), Fai della Paganella (kat. 2., 10.2km, 7.4%, max. 15%) i wzniesieniu w samym Andalo (kat. 3., 6.1km, 3%, max. 9%).

Teraz możemy wrócić do scenariusza na wtorek. Etap wydaje się zbyt krótki, a liderzy zbyt zainteresowani bonifikatami czasowymi na mecie, aby pozwolić ucieczce na dojechanie do mety. Kruijswijk nie pokazał jak dotąd oznak słabości, więc tym bardziej można się spodziewać, że Movistar i Astana nie będą dłużej czekać z wprowadzeniem w życie jedynej słusznej strategii.

Po tak krótkim i relatywnie łatwym etapie – nawet, jeśli rozegrany zostanie na pełnej prędkości – nie można oczekiwać spektakularnych różnic czasowych na linii mety. Może równie dobrze ponownie zakończyć się na remis, a wtedy zwycięzcy należy doszukiwać się wśród najbardziej dynamicznych zawodników czołówki klasyfikacji generalnej.

Typowanie każdego dnia Alejandro Valverde (Movistar) wydaje się rozsądną strategią. W końcu musi coś wygrać, prawda?