Włoch wygrał po samotnym odjeździe w Praia a Mare. Liderem wyścigu został zwycięzca pierwszego etapu Tom Dumoulin.

Pierwszy włoski odcinek miał długość 200km i prowadził z Catanzaro do Praia a Mare. Zaledwie 10km przed metą znajdował się podjazd z maksymalnym nachyleniem 18%, który miał pokonać sprinterów.

Na samym początku ucieczkę stworzyli Matej Mohorić (Cannondale), Joey Rosskopf (BMC), Nikola Boem (Bardiani-CSF) oraz Matthias Brandle (IAM Cycling). Ich przewaga szybko wzrosła, następnie spadła do 9 sekund, by ponownie urosnąć do trzech minut.

Akcja czwórki harcowników skończyła się 50km przed metą. Na premii górskiej stratę do peletonu miał też lider wyścigu Marcel Kittel (Etixx-Quickstep), ale Niemiec dogonił czołówkę kilkanaście kilometrów dalej. 39km przed finiszem zaatakowało dwóch zawodników AG2R – Guillaume Bonnafond i Axel Domont. Francuzi uzyskali sporą przewagę, a za ich plecami pojawiała się coraz większa kontratakująca grupka.

28km przed finiszem Bonnafond i Domont poczekali na goniących i na czele znalazła się duża, 21-osobowa grupa. Chwilę potem peleton dogonił czołówkę i pojawiły się następne „skoki”. W ucieczce pojawili się Stefano Pirazzi (Bardiani), Alessandro De Marchi (BMC), Tim Wellens (Lotto-Soudal), Valerio Conti (Lampre-Merida), Axel Domont (AG2R), Pieter Serry (Etixx-Quickstep) i David Lopez (Team Sky). Ich przewaga była jednak dość niewielka.

22km przed metą z peletonu wyskoczył Damiano Cunego (Nippo Vini Fantini) i dość szybko dojechał do prowadzących. Bliskość zasadniczej grupy sprawiła, że skład czołówki ciągle się zmieniał. W peletonie pracowali zawodnicy Movistar.

15km przed metą za peletonem ponownie został Marcel Kittel (Etixx-Quickstep). To oznaczało, że Niemiec musiał pożegnać się z różową koszulką lidera. Przed ostatnim, najcięższym podjazdem dnia z przodu było 11 kolarzy z przewagą około 20 sekund nad peletonem. Z przodu byli Wellens, Lopez, De Marchi, Pirazzi, Serry, Conti, Matteo Busato (Southeast), Jay McCarthy (Tinkoff), Diego Ulissi (Lampre-Merida), Pavel Kochetkov (Katusha) i Georg Preidler (Team Giant-Alpecin).

Podjazd pod Innesto kolejny raz podzielił czołówkę. Mocniej pojechał Ulissi, a na jego kole zdołali przysiąść jedynie Pirazzi, Preidler, Kochetkov, Wellens i Busato. Pod koniec wspinaczki kolejne przyspieszenie kolarza Lampre-Merida przyniosło efekt i Włoch samotnie jechał w kierunku mety.

W peletonie z kolei zaatakował Domenico Pozzovivo (AG2R), co spotkało się z odpowiedzią liderów mających walczyć w klasyfikacji generalnej. Utworzyli oni dość sporą grupkę, która jechała 15 sekund za uciekającym Ulissim.

Włoch samotnie starał się uciec przed faworytami (m.in. Rafałem Majką) i udało mu się zwyciężyć z przewagą 5 sekund. Nowym liderem został drugi na mecie Tom Dumoulin (Giant-Alpecin).

Klasyfikacja generalna po 4 etapie:

W 99. edycji Giro d’Italia wszystko jak dotąd toczyło się według łatwego do przewidzenia scenariusza: wyglądający jak młody bóg bohater Holendrów [Tom Dumoulin] zataczał kręgi po Geldrii w różowej koszulce, najszybszy ze sprinterów [Marcel Kittel] zdominował płaskie etapy, a jeden z [szerokiego grona] pretendentów do walki o zwycięstwo w wyścigu odpadł z rywalizacji nim zdążył ujrzeć Italię [Jean-Christophe Peraud]. I jeszcze ten nieszczęsny wegetarianin i cyklista w jednej osobie, Marten Tjallingii, półlegalnie urządził sobie paradę na swoją własną cześć. 

Dziś jednak wszystko wraca do miejsca, gdzie niegdyś się zaczęło. Giro powraca do Włoch. Do ich antycznej kolebki, gdzie greccy żeglarze po raz pierwszy natknęli się na lud, który miał odcisnąć na ich cywilizacji niewyobrażalne piętno. Do miejsca, w którym przed 700,000 laty nasi przodkowie malowali w jaskiniach i podziwiali piękno lazurowego morza zaledwie chwilę po tym, jak zdołali się wyprostować.

Czubek włoskiego buta to słoneczne i ciche miejsce, gdzie położone wśród urokliwych wzgórz wioski rządzone są przez szemranej sławy lokalnych polityków, popijających czerwone wino i marzących o zostaniu kolejnym Vito Corleone. Zapraszamy w podróż do archeologicznego raju. Benvenuti in Calabria.

Co mieliśmy do powiedzenia na temat 4. etapu Giro d’Italia jeszcze przed rozpoczęciem imprezy?

Etap 4, 10 maja: Catanzaro – Praia a Mare (200km, ***)

„Jesteśmy już po transferze do Italii, wypoczęci, uśmiechnięci i podziwiający bajeczne krajobrazy czubka włoskiego buta. Lub też zgrzytamy zębami, tonąc w deszczu. Tak czy inaczej, przygotujmy się na etap rozgrywany wśród zapomnianych nawet przez turystów, ukrytych wśród wzgórz wiosek i Rekina z Messyny pozdrawiającego lokalnych bossów. Zwycięzcy należy wypatrywać wśród potrafiących się wspinać sprinterów.”

Deszczu tym razem nie będzie – i jest to wyjątkowa dobra informacja. Nie tylko dlatego, że wszyscy marzymy o idyllicznych widokach wybrzeża Morza Tyrreńskiego skąpanego w słońcu. Wielu doskonale pamięta rozegrane przed dwoma laty rundy dookoła Bari – kombinacja zalegającego na drogach pyłu i deszczówki na moment zaprzeczyła prawom tarcia, przemieniając wyścig kolarski w raczej nieśmieszny spektakl pod hasłem „kolarze tańczą na wodzie”.

Przed nami pierwszy etap tegorocznej edycji Giro, którego profil wykazuje pewne oznaki życia – mając na myśli wyraźnie uwypuklone załamki. Trasa z Catanzaro do kurortu Praia a Mare ma długość 200 km i wiedzie głównie wzdłuż wybrzeża Morza Tyrreńskiego, jednak niepozbawiona jest przeszkód – szczególnie w swojej drugiej części. Dwa podjazdy 3. kategorii i kilka mniejszych wzniesień nie powinno zrobić wrażenia na pretendentach do walki o klasyfikację generalną imprezy, jednak może pozbawić szans na etapowy sukces mniej wszechstronnych sprinterów.

Ostatnie 10 kilometrów trasy przedstawia się szczególnie intrygująco. Rozpoczyna się podjazdem o maksymalnym nachyleniu sięgającym 18%, ze szczytu którego do mety prowadzi raczej „techniczny” zjazd, mogący przywodzić na myśl finał Milano-Sanremo.

W kontekście wyboru faworyta, po raz pierwszy jest to niemałe wyzwanie. W zależności od tempa, w jakim rozegrany zostanie etap, zwycięzcą może zostać typowy sprinter lub zawodnik sprawdzający się w finiszach z małej grupy. Czyli każdy mieszczący się w spektrum od Marcela Kittela po Alejandro Valverde.

Jadąc w koszulce lidera wyścigu, Kittel z pewnością znajdzie dość motywacji by spiąć się na kilku podjazdach. Na Etixxie ciążyć będzie jednak odpowiedzialność za dyktowanie tempa w peletonie, co może sprawić, że w finale Niemiec nie otrzyma wystarczającego wsparcia. Nie można również zapominać o tegorocznym zwycięzcy Milano-Sanremo, Arnaud Demare (FDJ). Wydaje się, że jest w równie wysokiej formie, a długość i profil trasy powinny przypaść mu do gustu. Niebezpieczni mogą okazać się także znakomicie wspinający się [jak na sprinterów] Giacommo Nizzolo (Trek – Segafredo) i Caleb Ewan (Orica – GreenEdge).

W przypadku finiszu z mniejszej grupy, należy zwrócić uwagę m. in. na takich zawodników jak Sonny Colbrelli (Bardiani CSF), Enrico Battaglin (Cannondale – Garmin) Matteo Trentin (Etixx – Quick-Step) czy sprytny Alejandro Valverde (Movistar). Jeśli natomiast atak na ostatnim podjeździe powiedzie się, z pewnością zainicjuje go wytrwały Tim Wellens (Lotto – Soudal).