Ronde van Vlaanderen 2018: Niki Terpstra na solo!

Holender skontrował atak Vincenzo Nibalego, pognał za uciekającymi zawodnikami i śmiałem atakiem na Oude Kwaremont ruszył samotnie w kierunku Oudenaarde. Zawodnik Quick Step Floors triumfował w swoim stylu – z kamienną twarzą samotnie pokonał linię mety.

Nieznośna pogoda i nieznośny dystans. Krótkie, brukowe podjazdy niemal w takiej ilości jak zakręty i ronda w belgijskich miasteczkach. Obiekt niezliczonych dysput który z północnych klasyków jest ważniejszy, ten dzisiejszy, czy ten za tydzień? Ronde van Vlaanderen. Flandryjska Piękność.

Tuż po wielkanocnym śniadaniu kolarze zameldowali na linii startu w Antwerpii w aurze bardziej kojarzącej się z listopadem, niż pierwszym dniem kwietnia. Silny wiatr i opady deszczu nie zniechęcały jednak do aktywnej jazdy i wydawało się, że obejrzymy kilka prób ataków i finalnie grupka trzeciorzędowych kolarzy odjedzie spokojnie na kilka minut. Nic bardziej mylnego.

Początkowe 70 kilometrów wyścigu było nieustanną gonitwą. Walkę o wyrwanie się do ucieczki podejmowali głównie zawodnicy LottoNL-Jumbo, Roompot-Nederlandse Loterij czy Sport Vlaanderen-Baloise, a za ich pościg odpowiedzialny był zespół Quick Step Floors, a tych zaś goniła ekipa BMC i ostatecznie wszystko się zjeżdżało. Taki scenariusz miał miejsce kilkunastokrotnie, aż wreszcie po niemal dwóch szalonych godzinach podopieczni Patricka Lefevere’a odpuścili dziesięcioosobową grupę.

W odjeździe znaleźli się: Ivan Garcia Cortina (Bahrain-Merida), Ryan Gibbons (Dimension Data), Marco Haller (Katusha-Alpecin), Pascal Eenkhoorn (LottoNL-Jumbo), Filippo Ganna (UAE Team Emirates), Aime De Gendt (Lotto-Soudal), Michael Goolaerts (Veranda’s Willem – Crelan), Dimitri Peyskens (WB Aqua Protect-Veranclassic), Pim Ligthart, Floris Gerts (Roompot-Nederlandse Loterij) oraz Jimmy Turgis (Cofidis).Tuż przed pierwszym brukowym sektorem ucieczka miała już 3 minuty przewagi, ale po przejeździe przez kostkę peleton odrobił około 20-30 sekund, głównie za sprawą Iljo Keisse i Tima Declercqa. Kolejne kilometry upłynęły jednak znów pod znakiem spokojniejszej jazdy główne grupy i momentalnie przewaga podskoczyła do ponad 4 minut.

Pierwszy przejazd przez Oude Kwaremont nie zmienił sytuacji na trasie. Harcownicy utrzymywali przewagę około 5 minut, a liderzy brukowy podjazd przejechali w spokojnym tempie. Poprawie natomiast uległa pogoda – deszcz ustał, a drogi powoli przesychały.

The leading group passing by on Oude Kwaremont! #RVV #RVV18 pic.twitter.com/SK7MjiaWI2

— Ronde Van Vlaanderen (@RondeVlaanderen) April 1, 2018

Z każdym kolejnym kilometrem peleton podkręcał tempo i 115 kilometrów przed metą różnica wynosiła już tylko trzy i pół minuty. Kilkanaście kilometrów później miała miejsce dosyć groźna kraksa w której ucierpieli m. in. Olivier Naesen (Ag2r) i Michael Valgren (Astana).

Na podjeździe pod Kappelmuur z ucieczki zaatakował Cortina, ale na zjazdach Hiszpan został doścignięty przez pozostałych uciekinierów. Podjazd zmienił także sytuację w peletonie, który rozerwał się na strzępy. 90 kilometrów przed metą czołówka miała już tylko półtorej minuty przewagi nad łączącym się peletonem, która z każdym kolejnym kilometrem sukcesywnie malała i wydawało się, że złapanie ucieczki dnia jest kwestią minut.

Stało się zupełnie inaczej. Co prawda niektórzy zawodnicy nie dali rady trudom jazdy w ucieczce i na czele pozostał Cortina wraz z Devriendtem (Wanty Groupe Gobert), któremu udało się przeskoczyć do czołówki, a jadący około minuty za ich plecami peleton prowadził niemal sprinterską rozgrywkę na dojeździe do Oude Kwaremont.

Tam kolejny raz tego dnia peleton eksplodował. Mocniejsze tempo narzucił Lampaert (Quick Step), a najczujniej jechał Sep Vanmarcke i zawodnicy Trek-Segafredo, natomiast nieco w tyle zostali m.in. Kristoff, Kwiatkowski i Sagan. Moment przestoju po wyjeździe z brukowanego sektora próbował wykorzystać Magnus Cort Nielsen (Astana), który zyskał kilka metrów przewagi, ale po chwili został złapany na Paterbergu przez Kwiatkowskiego, który spokojnie przeskoczył do na przód grupy.

Na kole Polaka jechali wszyscy najważniejsi rywale – Sagan, Van Avermaet, Stybar, Kristoff i Van Aert. Kilka kilometrów później znów Cort Nielsen samotnie gonił Cortinę i Devriendta, a do niego doskoczył Sebastian Langeveld (EF-Drapac) oraz Dylan van Baarle (Sky). Na czele oprócz wymienionej piątki był jeszcze także Mads Pedersen (Trek-Segafredo) i prowadząca szóstka miała około pół minuty przewagi nad grupą faworytów.

Na Koppenbergu na atak zdecydował się Terpstra, ale nie doprowadziło to do zerwania większości rywali. Z najlepszymi wciąż trzymał się Vincenzo Nibali, a niewielkie kłopoty miał Michał Kwiatkowski, który stracił kilka metrów pod koniec wspinaczki, ale po powrocie na szeroką, asfaltową drogę spokojnie odrobił dystans.

Taienberg przyniósł spodziewane emocje. Od samego dołu najmocniej kręcił Van Avermaet, a jego koło utrzymał Stybar oraz Valgren. Mimo niewielkiej przerwy jaka powstała to za sprawą Oliviera Naesena ponownie grupki się połączyły, a gdy tylko kolarze wyjechali z brukowego odcinka mocniej na pedały nacisnął znów Niki Terpstra, a tym razem wyżej jechał Kwiatkowski, który pilnował Sagana. Na rzecz mistrza świata pracę zaczął Daniel Oss, który jednak przepuścił atak Stybara i Roelandtsa, a do nich po chwili przeskoczył Gianni Moscon i ta trójka dość szybko zyskała kilkanaście sekund przewagi zbliżając się do grupy Langevelda.

Kolejne przetasowania miały miejsce tuż za Kruisbergiem, gdzie najpierw ruszył Stybar, a za nim Kwiatkowski, Sagan i Nibali. Chwilowe zawahanie wykorzystał Włoch, który ruszył sam, a na jego kole znalazł się Terpstra. Nibali po chwili jednak nie dał rady utrzymywać tempa dyktowanego przez Holendra, który zaczął dość szybko zbliżać się do prowadzącej trójki.

20 kilometrów przed metą grupa faworytów traciła około 40 sekund do grupy Langevelda, a pośrodku znajdował się Terpstra. U podnóża Starego Kwaremontu trwała ostra walka o jak najlepsze pozycje, a od samego początku podjazdu kolejny raz tego dnia ruszył Cort Nielsen. Terpstra doścignął finalnie uciekinierów i od razu ruszył samotnie w stronę mety, a na jego kole próbował utrzymać się Mads Pedersen. W grupie faworytów natomiast najmocniej wyglądał Tiesj Benoot, który dość długo prowadził grupę pod górę, a po chwili przyspieszył także pechowy tego dnia Vanmarcke. Problemy zaczął mieć Kwiatkowski, który nie dał rady utrzymać tak mocnego tempa.

16 kilometrów przed metą ruszył Peter Sagan, który ze sobą zabrał duet z Quick Stepu, ale po chwili ta akcja została skasowana przez pozostałych. Terpstra tymczasem rozpoczynając wspinaczkę pod Paterberg miał 35 sekund przewagi nad faworytami, a Sagan kolejny raz zaatakował tym razem zyskując nieco większą przewagę i ruszył w pogoń za Terpstrą. Mistrz świata miał do odrobienia 30 sekund na dystansie 10 kilometrów.

Słowak nie dał rady jednak zbliżyć się do Terpstry i zaczekał za pozostałymi zawodnikami, którzy zaczęli zbliżać się do słabnącego Pedersena, ale Duńczyk wykazywał się niesamowitym hartem ducha i z całych sił walczył o utrzymanie drugiej lokaty. Niecałe dwa kilometry przed metą na atak zdecydowali się Valgren i Gilbert próbując złapać Pedersena, który jednak nie dał się doścignąć i we wspaniałym stylu, w debiucie ukończył De Ronde na drugim miejscu. Podium uzupełnił Gilbert, który w sprinterskim pojedynku pokonał Valgrena.