Tour du Finistère: Julien Loubet najszybszy

Francuz triumfował w 32. edycji francuskiego klasyka. Zawodnik Armee de Terre wyprzedził towarzyszy ucieczki, w której jechali główni faworyci wyścigu.

Tour du Finistere odbył się na pagórkowatej trasie w Bretanii, która jest najdalej na zachód wysuniętą częścią Francji. Impreza ma długość 194,8 kilometrów i prowadzi z Saint-Evarzec do Quimper, które jest prefekturą departamentu Finistere. Na trasie było siedem oznaczonych pagórków, a różnica poziomów sięgała 300 metrów. Najważniejszy tutaj jest jednak wiatr – wyścig rozgrywa się na Półwyspie Bretońskim, więc kolarze są w każdej chwili narażeni na silne podmuchy. Kluczem do zwycięstwa w Tour du Finistere jest silna drużyna oraz umiejętność jazdy na rantach. Faworyci często nie dają sobie rady w trudnych warunkach i z tego powodu na liście zwycięzców dużo jest niespodziewanych nazwisk – wygrywali tu m.in. Julien Simon, Simon Gerrans czy tragicznie zmarły Antoine Demoitie. Rok temu pierwszy na metę wjechał Baptiste Planckaert, który obecnie jeździ w Team Katusha i nie miał szansy na obronę tytułu.

Obsada wyścigu nie była imponująca. Na liście startowej były tylko dwie drużyny z cyklu World Tour (francuskie AG2R – La Mondiale i FDJ) lecz pierwsze składy obu ekip zostały wysłane na jutrzejszy Amstel Gold Race. Wyścig należy do cyklu Pucharu Francji, więc lista startowa złożona była z kilku mniejszych francuskich ekip, a Francuzi stanowili zdecydowaną większość ze 106-osobowego peletonu. Przed startem trudno było wskazać faworytów – wyścig ewidentnie był przeznaczony dla kolarzy, którzy na co dzień pełnią funkcję pomocniczą, a także dla wyróżniających się zawodników ze słabszych ekip. W tych warunkach należało stawiać na Samuela Dumoulina – filigranowy zawodnik AG2R z reguły dobrze sobie radzi w mniejszych francuskich wyścigach i umie wygrywać w trudnych warunkach. Na jego głównych rywali upatrywano Juliena Simona (Cofidis), szybkiego Kenny’ego Dehaesa (Wanty- Groupe Gobert) oraz wiecznie młodego Thomasa Voecklera (Direct Energie).

Dużym utrudnieniem była pogoda – przez cały dzień królowała silna mgła, która mogła mieć duże znaczenie dla losów wyścigu. Nieduży peleton rano wystartował z Saint-Evarzec i natychmiast po rozpoczęciu wyścigu uformowała się ucieczka złożona z trzech kolarzy: Oscar Rodriguez Garaikoetxea (Euskadi), Fernando Orjuela (Team Manzana-Postobon) i Robby Cobbaert (Cibel – Cebon). Peleton zupełnie nie przejął się uciekinierami i po dwudziestu kilometrach przewaga trójki zawodników wynosiła już cztery minuty. Ze względu na trudną pogodę duża grupa jechała bardzo spokojnie, a różnica pomiędzy obiema grupami cały czas wzrastała. Maksymalna przewaga czołówki wyniosła 9:10 minuty po przejechaniu pięćdziesięciu kilometrów. Szykowała się spora sensacja, gdyż uciekinierzy nie są zbyt znanymi zawodnikami i wygrana jednego z nich była przed startem trudna do wyobrażenia.

Peleton mocno wziął się do pracy dopiero po sześćdziesięciu kilometrach. Pomimo dużej mgły ekipy AG2R i FDJ rozwinęły wysokie tempo i zaczęły szybko niwelować różnicę pomiędzy obiema grupami. Po stu kilometrach wyścigu przewaga trójki uciekinierów wynosiła niecałe pięć minut i kwestią czasu było dogonienie ucieczki. Wyraźnie dało się zauważyć wzrastające zmęczenie uciekinierów i determinację peletonu do złapania odjazdu.

Na siedemdziesiąt kilometrów przed metą różnica wynosiła tylko jedną minutę. Wtedy z peletonu zaatakował Anthony Perez z grupy Cofidis. Francuz szybko nadrobił kilkadziesiąt sekund przewagi i dołączył do uciekającej grupki. Po chwili wypoczęty Perez zostawił towarzyszy ucieczki i zmierzał samotnie do mety – zmęczona trójka została wchłonięta przez peleton na sześćdziesiąt kilometrów przed metą. Na czoło dużej grupy wyszła ekipa Direct Energie, która pracowała dla swojego lidera Thomasa Voecklera. Dzięki mocnej pracy francuskiej ekipy samotny uciekinier nie mógł skutecznie odjechać od peletonu – przewaga Pereza nie mogła przekroczyć półtorej minuty.

Pięćdziesiąt kilometrów przed metą z peletonu zaatakował młody i obiecujący Norweg Sondre Holst Enger. Zawodnik ekipy Ag2R nie chciał czekać na finałowy sprint z peletonu i przeskoczył do uciekającego Pereza. Przez kilka kilometrów silna dwójka ładnie współpracowała, jednak siła rozpędzonego peletonu jest ogromna – uciekinierzy zostali złapani na trzydzieści kilometrów przed metą. Wyścig zaczynał się na nowo.

Kolarze wjechali na trzy rundy kończące wyścig w Quimper. Po złapaniu wszystkich uciekinierów do głosu doszli faworyci wyścigu. Z dużej grupy zaatakowała grupka jedenastu  kolarzy, w której jechali m.in. David Gaudu (FDJ), Julien Simon (Cofidis), Pierre Latour (AG2R) i Franck Bonnamour (Fortuneo). Czołówka zaczęła skutecznie współpracować i wyrobiła sobie kilkadziesiąt sekund przewagi. Peleton starał się zniwelować różnicę, lecz silna grupa czołowa utrzymywała niewielką przewagę.

Na dwa kółka przed kreską różnica wzrosła do jednej minuty. Coraz bardziej prawdopodobny był skuteczny odjazd mocnej ucieczki, w której byli przedstawiciele najsilniejszych ekip w peletonie. Zawodnicy z czołówki rozwinęli mocne tempo i udało im się doprowadzić do finiszu z małej grupy. W finałowym sprincie najszybszy okazał się Julien Loubet z ekipy Armee de Terre. Wyprzedził na finiszu Juliena Simona z Cofidisu oraz Pierre’a Latour’a z AG2R. Peleton przyjechał ze stratą 27 sekund do ucieczki.

To największy sukces Francuza z ekipy reprezentującej francuską armię. Do tej pory Loubet zdołał wygrać jeden etap na Tropicale Amissa Bongo w 2010 roku, był też pierwszy na klasyku Paris-Camembert w 2015 roku oraz zwyciężył w Wyścigu Dookoła Maroka w 2014 roku. Dla drużyny Armee de Terre to trzecie zwycięstwo w tym sezonie.

Wyniki wyścigu Tour du Finistere (Saint-Evarzec – Quimper, 194,8 km)