Kuluary formy Wigginsa

Na dzień dzisiejszy każdy zorientowany fan kolarstwa musi postawić Wigginsa w pierwszym szeregu kandydatów do zwycięstwa w Tour de France.

Anglik potwierdził dobre przygotowanie do etapówek wygrywając Paryż-Nicea,  Tour de Romandie oraz niedawne Criterium de Dauphine. W każdym z tym wyścigów wygrywał czasówkę, a następnie komfortowo przejeżdżał góry, nie pozwalając rywalom na wyrwanie zwycięstwa. W każdym z tych startów niesamowite siłę pokazała też pracująca dla Wigginsa ekipa. Boasson Hagen, Froome, Porte i Rogers skutecznie zniechęcili do walki nie do końca jeszcze gotowego Evansa i resztę zawodników dla których zwycięstwo w wyścigu byłoby osiągnięciem sezonu. Sky zajął 4 miejsca w pierwszej 10 i generalnie pokazuje to, że Wiggins będzie otoczony kapitalną asystą.

Ale też wie jak samemu sobie pomóc. Jak wspomina jego dyrektor sportowy Brian Holm, Bradley nie jest jeszcze w szczycie formy, wciąż jest na równi wznoszącej. Holm nazywa go „żywym komputerem”, który na pewno wykalkulowane ma wszystko, aby formę doszlifować na lipiec.

Gdzie jest teraz Bradley? Prawdopodobnie w kraterze wulkanu. Bynajmniej nie wdycha jednak siarkopodobnych oparów, bo choć wulkan jest klasyfikowany jako czynny, ostatnia erupcja miała miejsce w 1909.  Główną bazą Wigginsa w okresach międzystartowych jest wyspa Teneryfa, a konkretnie znajdujący się tam Pico de Teide. Na zboczach góry rozpościera się park narodowy. Góra ma specyficzny mikroklimat i krajobraz na tyle zbliżony do kosmicznego, że NASA przeprowadzała tam testy łazików marsjańskich. Teide wznosi się na wysokość 3718m n.p.m. a jedynym budynkiem na terenie parku jest osadzony 2200m. n.p.m hotel Parador Canadas.  Tu właśnie w miejscu wyższym niż szczyt Tourmalet Wiggins na wszystko to co czego potrzebuje. W rozmowie z „The Telegraph” mówi, że brak tu dekoncentrujących bodźców – nie ma gdzie iść, nie ma internetu. Jest ekstremalnie, ale ja tak lubię. I jakość treningu. Od kwietnia na dwutygodniowym obozie 32.000m przewyższenia. Następny blok to następne 32.000. A do 30 czerwca w sumie 100.000m pionu.

Życie na Pico de Teide ogranicza się do czterech czynności: trening – masaż – odżywianie – sen. Poza tym klimat, wysokość i puste szosy. Trans treningu. Wiggins tłumaczy, że występ w Dauphine to właściwie rozluzowanie treningu. „Train hard, race easy” – trenuj ostro, ścigaj na luzie – takie jest tegoroczne motto. W 2010 Wiggins miał kłopoty w końcówkach długich podjazdów powyżej 1700m. „Postanowiliśmy radykalnie to poprawić – mówi – teraz praktycznie każdy trening kończy się wspinaniem na 2000m, bo tam jest hotel. Jazda w górę to teraz moje główne zajęcie.

Wiele z tych stoków dzieli się naturalnie na interwały. 12 minut na progu tlenowym tak jak przy ataku lub odpieraniu ataku następnie 5 minut regeneracji. Odpowiedzialnym za transformację czasowca, który umiał jeździć po górach w górala, który umie jeździć na czas jest Tim Kerrison, specjalista od kondycji. Kerrison chce być gotowy na każdy scenariusz. Dlatego w warunkach 39stC, ekipa została wysłana w sześciogodzinny bój obejmujący 5000metrów przewyższenia i 90minut jazdy na progu. Była to replikacja królewskiego etapu w TdF. Wiggins mówi również, że jest też w bardziej komfortowej sytuacji jako lider zespołu, nauczył się lepiej sobie z tym radzić. „Mój trening jest znakiem jak bardzo serio traktuje Tour, mam nadzieję wygrać zaufanie moich kolegów, abyśmy wspólnie osiągnęli plan. Jestem podekscytowany”

Bartek

Źródło: www.peloton.pl