Glukometr – dlaczego zakazany w kolarstwie?

Pod artykułem na temat dyskwalifikacji Kristen Faulkner z Strade Bianche Donne pojawiło się wiele komentarzy na temat tego czy glukometr powinien być legalny dla kolarzy, a jeśli tak/nie to dlaczego. Dobrą analizę na ten temat wykonała belgijska Sporza, a oto wnioski, jakie wyciągnęli.

Przemyślenia w tekście o glukometrach zaczynają się nie od kolarstwa, a od biegania. Tam bowiem takie wspomaganie jest legalne i to z jego użyciem padł m.in. rekord świata w maratonie. Eliud Kipchoge przebiegł ten dystans w 2 godziny, 1 minutę i 9 sekund mając na ramieniu właśnie miernik poziomu cukru.

To był dla mnie kamień milowy

— mówił po biegu Kenijczyk zapytany o używanie glukometru.

To zapewnia doskonałą ocenę stanu zaopatrzenia w energię. Jej utrata oznacza wytracanie tempa i zatrzymywanie się. Glukometr dostarcza więc wielu informacji. Dzięki temu miernikowi możesz też zobaczyć jak poziom cukru działa na danego biegacza

— dodawał na ten temat Christoph Roosen, trener lekkoatletyki.

Międzynarodowa Unia Kolarska zablokowała jednak możliwość korzystania z tego typu urządzeń w 2021 roku, co było odpowiedzią na szybko rosnącą ich popularność wśród zawodników. Wytłumaczenie? By sport był bardziej spontaniczny.

Kibice chcą niespodzianek i nieprzewidywalności. W przeciwnym razie młodzi kolarze nie nauczyliby się słuchać swojego ciała

— powiedział Michael Rogers, delegat ds. innowacji w UCI.

Z decyzją Międzynarodowej Unii Kolarskiej nie zgadza się wielu zawodników i działaczy. Zawodnicy i tak korzystają z glukometrów podczas treningów, a jak wskazują ich wpływ na rywalizację wcale nie musiałby być tak znaczący jak przewidują autorzy przepisów.

Wypadki mechaniczne – na przykład przebita opona – mogą być rozwiązane przez samochód wsparcia, ale już zdarzenia energetyczne nie?

— pytał Timo Roosen z Jumbo-Visma.

Holendrowi zdaje się wtórować belgijski maratończyk Koen Naert, który choć testował używanie tego typu urządzenia to ostatecznie nigdy nie zdecydował się na startowanie z nim. Wszystko dlatego, że choć ten ma swoje plusy to istnieją jednak i jego wady.

Sportowcy czasem idą na całość, nic nie jedzą na trasie. Tymczasem jeśli nauczysz się obserwować swoje parametry to możesz odkryć, że z przyjmowania pokarmu też można czerpać korzyści. Tyle, że można to osiągnąć wytrwałością i nauką swojego ciała. Ono jest niezwykle złożone i istnieje wiele zmiennych czynników, które wpływają na wartości glukozy. Oczywiście można z niego uzyskać bardzo interesujące rzeczy, ale można to również zrobić, testując je podczas treningu. Załóżmy, że wykryjesz za pomocą czujnika, że ​​twoje wartości spadną, ale może już być za późno by interweniować

— mówił Koen Naert.

Z Belgiem zgadza się także fizjolog sportowy Dominic De Caluwé. Ten wskazuje na to, że specyficzne warunki wyścigowe mogą zakłamywać wyniki, a same zawody to nie jest dobry moment na to, żeby je interpretować.

Zauważam, że wielu sportowców jest dość krótkowzrocznych, jeśli chodzi o glukometry. Ciało to nie komputer. Nie wszystkie dodane cukry z definicji mają pożądany efekt. Co więcej, próg mleczanowy jest co najmniej tak samo ważny jak poziom cukru we krwi. Nie każdy może znieść fakt, że glukometr rejestruje wszystko, a stres jest już mocno powiązany z poziomem mleczanu

— dodawał Dominic De Caluwé.

Sam glukometr to nie jest zresztą tania zabawka – sprzęt, którego używa Wout van Aert kosztuje 75 euro i ma przydatność wynoszącą jedynie około 14 dni. Dla zawodowego sportowca otoczonego sztabem ludzi może to być cenna inwestycja, niemniej nie warto przeceniać wartości tego typu pomocy.