Agnieszka Skalniak-Sójka, zawodniczka Atom Deweloper Posciellux.pl Wrocław, w niedzielę, 1 maja, wygrała zarówno ostatni etap Gracia-Orlová, jak i cały wyścig. Jej teamowa koleżanka, Dominika Włodarczyk, ukończyła czeską etapówkę z wysoką 4. lokatą.
Finałowa odsłona Gracia-Orlová rozegrana została na pętli poprowadzonej po ulicach Orłowej, miejscowości na Śląsku Cieszyńskim. Zawodniczki miały do pokonania osiem okrążeń, w sumie 101, 6 km. Przed tym etapem Agnieszka Skalniak-Sójka, liderka wyścigu, miała 15-sekundową przewagę nad drugą w klasyfikacji Jenny Rissveds, która za wszelką cenę chciała odrobić straty. Nie było więc chwili spokoju. Peleton się rwał i znów zjeżdżał, nieustające ataki, ucieczki i pogoń za nimi sprawiały, że tempo było wysokie.
Zawodniczki Atom Deweloper Posciellux.pl Wrocław przez cały etap były w pełnej mobilizacji, ponieważ rozprowadzały swoją liderkę, a zarazem liderkę wyścigu, na premie – bonifikaty czasowe miały zapewnić Agnieszce bezpieczną rezerwę, gdyby nie udało się dzisiaj powalczyć o podium etapowe.
Po skasowaniu odjazdu Jenny Rissveds, wrocławski team na ostatniej rundzie przejął kontrolę nad wyścigiem. Agnieszka wykończyła pracę zespołu i wjechała na metę pierwsza, pokonując na finałowej kresce Karolinę Karasiewicz i Belgijkę Justine Ghekiere oraz zdobywając najwyższe miejsce na podium w „generalce”. Wygrała także klasyfikację punktową. Dominika Włodarczyk, dzisiaj piąta, finalnie uplasowała się na 4. pozycji w klasyfikacji generalnej i na drugim w górskiej.
Paulina Brzeźna-Bentkowska, trenerka teamu, nie kryje radości i dumy. Osiągnięcie swoich podopiecznych – a w czeskiej etapówce, obok Agnieszki i Dominiki, wystartowały: Monika Brzeźna, Katarzyna Wilkos, Daria Pikulik i Wiktoria – podsumowuje krótko: „nasza drużyna pojechała jak prawdziwa grupa zawodowa, w której każdy wie, co ma robić i solidnie wykonuje swoją pracę”. Rzeczywiście na wszystkich etapach z przodu peletonu wyróżniały się różowe koszulki zawodniczek „Atomu”.
– Założenia na ten wyścig zostały zrealizowanie w 100%, a właściwie, jeśli można tak powiedzieć, nawet z bonusem, bo celowałyśmy w zwycięstwa etapowe i podium w klasyfikacji generalnej – mówi trenerka wrocławskiej ekipy. – Nie przypuszczałam, że ten wyścig tak korzystnie się dla nas ułoży. Agnieszka wygrała trzy z pięciu etapów, dwukrotnie była druga. Również Dominika świetnie pojechała ten wyścig. Dzisiaj była piata, wczoraj druga, wcześniej czwarta – to są znakomite lokaty, szczególnie że „Doma” wciąż jeszcze jest orliczką. Ogromnie cieszę się z sukcesu tego składu i doceniam ogrom pracy, jaki włożyły w ten wyścig i wypracowanie takiego wyniku – dodaje.
Agnieszka Skalniak-Sójka objęła prowadzenie już po pierwszym dniu. Po drugim, liczącym niemal 100 km etapie, prowadzenie oddała na rzecz Jenny Rissveds. Żółtą koszulkę liderki odzyskała po jeździe indywidualnej na czas i nie oddała jej już do końca wyścigu.
Gracia-Orlová rozegrana została po raz 34., po dwuletniej przerwie spowodowanej pandemią. Na wyścig składało się w sumie pięć etapów, z których pierwsze dwa były górskie, trzeci to jazda indywidualna na czas, a dwa ostatnie były płaskie, ale techniczne – z licznymi zakrętami, wąskimi szosami i niewielkimi podjazdami, w tym finałowym.
Tegoroczna Gracia-Orlová miała mocną obsadę, na którą składały się teamy z Belgii, Holandii, Włoch, Słowacji, Słowenii, Niemiec, Szwajcarii, Czech, ale także reprezentacje Austrii, Szwecji, Litwy, Belgii, Estonii i Austrii. Nie startowały zawodniczki z ekip worldtourowych, bo w tym samym czasie w Luksemburgu rozgrywana była inna etapówka – Ceratizit Festival Elsy Jacobs.
– Można by pomyśleć, że nie miałyśmy się tam z kim ścigać, ale nie brakowało tam dobrych zawodniczek, jak choćby mistrzyni olimpijska z Rio Jenny Rissveds, która – wspierana przez reprezentację Szwecji – zacięcie walczyła o zwycięstwo w klasyfikacji generalnej – mówi Brzeźna-Bentkowska. – Wyścig w gruncie rzeczy był dobrze obsadzony, to było mocne ściganie, o czym świadczą wysokie średnie z poszczególnych etapów. To zwycięstwo wcale nie przyszło nam łatwo.
Kolejne starty Atom Deweloper Posciellux.pl Wrocław to między innymi Puchary Polski – w Zamościu i Gostyniu oraz belgijski klasyk GP Eco-Struct (kategoria UCI 1.1).
Wywiad z Agnieszką Skalniak-Sójką
Agnieszka Skalniak-Sójka, zawodniczka Atom Deweloper Posciellux.pl Wrocław, zwyciężczyni 34. edycji Gracia-Orlová.
Jechałaś na ten wyścig z założeniem, a może mocnym postanowieniem, że on się tak skończy?
Tak, taki był plan. Bardzo chciałam wygrać ten wyścig, byłam bardzo zmotywowana. Czułam się dobrze już od pierwszego etapu. Z każdym dniem zmęczenie wprawdzie narastało, ale przecież nie tylko ja tak się czułam! (śmiech). Na szczęście miałyśmy na ten wyścig świetny i jak się okazało bardzo mocny skład, konkretny cel i dobrą strategię, ułożoną przez Paulinę i Pawła [Bentkowskich – przyp. red.]. Dałyśmy z siebie wszystko, było nas, jako drużynę, widać w tym wyścigu. I wygrałyśmy, z czego bardzo się cieszę!Dobrze przepracowana zima przyniosła efekty?
Bardzo dużo wniosły starty w wyścigach przełajowych, treningi na nartach biegowych, zgrupowania w Chorwacji, a szczególnie to w Livignio, na którym wykonałam sporo ciężkiej pracy. Myślę, że to wszystko złożyło się na tak dobry wynik.
Obserwowaliśmy przebieg rywalizacji, śledziliśmy wyniki, czytaliśmy Wasze wypowiedzi. Opowiedz jednak, jak od środka, z Twojej perspektywy, wyglądały poszczególne etapy?
Przede wszystkim od startu było bardzo szybko i mocno, w ogóle nie było luźnej, lekkiej jazdy. Cały czas szła robota. Pod koniec pierwszego etapu dziewczyny rozprowadziły mnie na idealną pozycję, żebym mogła finałowy podjazd rozpocząć z przodu. Na 300 metrów przed metą ruszyłam ostro, ale zamiast pojechać na finisz, pomyliłam trasę (śmiech). Mimo wszystko udało mi się dojść czołówkę i tuż przed kreską wyprzedzić Jenny Rissveds, no i wygrać etap.
Drugiego dnia czekał nas ciężki podjazd pod Przełęcz Pustevny. Miałam zamiar pojechać tam mocno i urwać się peletonowi, ale posłuchałam Pawła [Bentkowskiego, dyrektora sportowego – przyp. red.], który radził, żeby zaczekać, aż się zjedzie większa grupa. Stamtąd do mety jest jeszcze 70 km. Na szczycie byłyśmy z Dominiką same, wkrótce pojawiła się Monika i jeszcze kilka zawodniczek. Mogłam, jadąc w grupie, oszczędzać siły na finisz, na którym byłam druga.
Na czasówce dałam z siebie wszystko, więc odzyskałam koszulkę liderki. Liczyłam wprawdzie, że sytuacja w klasyfikacji generalnej się wyklaruje, ale tak się nie stało. Do popołudniowego etapu przystępowałam więc z niewielką różnicą czasową do bezpośrednich rywalek. Wyścig był nerwowy – dużo zakrętów, wąskie uliczki, peleton się rozciągał. Jednak nasze dziewczyny kontrolowały przebieg rywalizacji, jechałam więc ze spokojną głową, mimo że wyjechałam się na czasówce. Przed finałem nie miałyśmy dobrej pozycji, rywalkom udało się nas zamknąć, sądziłam nawet, że już nic się nie da zrobić, ale wtedy zobaczyłam Szwedkę wychodzącą z krzaków (śmiech). Spadł jej łańcuch i się przewróciła. Wykorzystałam ten moment, chcąc chociaż jakieś bonifikaty czasowe wypracować. W efekcie wygrałam, a „Doma” [Dominika Włodarczyk – przyp. red.] była druga. To było też o tyle dla nas ważne, że tego dnia na wyścigu pojawił się nasz sponsor, pan Władysław Piszczałka, myślę, że zrobiłyśmy mu miły prezent.
To nas trochę uspokoiło, ale przewaga nadal nie była znacząca, więc założeniem na ostatni etap była walka na premiach, żeby zyskać dodatkowo jakieś 5 sekund, gdyby nie udało się stanąć na podium etapowym. Dziewczyny rozprowadziły mnie na dwie premie, po drugiej wyklarowała się ucieczka, w której jechałyśmy z Dominiką i dwiema zawodniczkami z reprezentacji Szwecji. W tym z Jenny, która w końcu postanowiła samotnie odjechać. Pilnowałam jej, ale szarpała, chcąc mnie urwać, więc poprosiłam dziewczyny o wsparcie. Przed szczytem rozprowadziły mnie jeszcze na finisz i w ten sposób wygrałyśmy i ten etap, i cały wyścig!
Zaskoczyła Cię Jenny Rissveds? Świetnie jechała ten wyścig.
Zaskoczyła mnie najbardziej na drugim etapie, bo nie spodziewałam się, że ma takie depnięcie na finiszu. Ale wywodzi się z MTB, więc potrafi pojechać taki krótki zryw mocno i dynamicznie. W ogóle jest bardzo mocna, cieszę się, że mogłam bezpośrednio rywalizować z zawodniczką ze światowego topu.
Ścigałaś się w etapówkach, to nie Twoje pierwsze doświadczenie z takim wyścigiem. Jak, pod kątem trudności, oceniasz Gracia-Orlová?
Było co jechać. Etapy, z wyjątkiem czasówki, poprowadzone zostały po pagórkowatym terenie. Podjazdy były wprawdzie krótkie, ale sztywne, więc wchodziły w nogi. Od pierwszego dnia nie było lekko, ale to właśnie o nim mogę powiedzieć, że był najlżejszy. Drugi był już bardzo ciężki, Pustevny i kolejne podjazdy dawały o sobie znać. Najgorszy był dla mnie sobotni popołudniowy etap, po czasówce miałam puste nogi, więc pierwsze rundy były dla mnie bardzo trudne, ale później puściło i jechało mi się dobrze.
Trzeba też pamiętać, że w takim wyścigu jak Gracia-Orlová wszystkie chcemy się pokazać. Kiedy ścigają się ekipy worldtourowe, z utytułowanymi zawodniczkami, rywalizacja jest bardziej przewidywalna, ale też spokojniejsza, można powiedzieć, że karty są właściwie rozdane. Tu każda z nas mogła być czarnym koniem wyścigu, nie było oczywistej faworytki, nie wiadomo było, czego się spodziewać po poszczególnych ekipach, wszystkie szukałyśmy swojej szansy. To podkręcało współzawodnictwo.
Wasza trenerka, Paulina Brzeźna-Bentkowska, powiedziała, że pojechałyście jak prawdziwa zawodowa ekipa – perfekcyjnie realizowałyście założenia i reagowałyście na sytuację w peletonie.
Byłam pod ogromny wrażeniem tego, jak jechałyśmy. Wszystkie rozumiałyśmy, po co tam jesteśmy, co mamy do zrobienia i jaki cel chcemy wspólnie osiągnąć. Wystarczył sygnał, żebyśmy natychmiast zmieniały taktykę, kasowały ucieczkę, kontrolowały wyścig. Miałam, jako liderka teamu na ten wyścig, ogromne wsparcie w dziewczynach. Nie tylko, gdy rozprowadzały mnie na finisz, ale także wtedy, gdy mówiłam, że mam ciężkie nogi. Usłyszałam: „wszystkich boli, ale ty jesteś mocna, dasz radę!”. To motywuje i dodaje skrzydeł.
Gdzie w najbliższym czasie będziesz się ścigać?
Za niespełna tydzień jedziemy w Belgii klasyk GP Eco-Struct, a później z kadrą Polski jadę dwa wyścigi we Francji.
Jakie są Twoje najważniejsze starty w tym sezonie?
Najważniejsze na pewno będą mistrzostwa Polski, ale również na innych wyścigach chciałabym się pokazać. Celuję także w mistrzostwa Europy i świata, szczególnie te ostatnie, bo trasa bardzo mi się podoba. Mam nadzieję, że pojadę w Australii dobry wyścig.
