W niedzielę czwartego września rusza trzynasta edycja jednego z najbardziej nieprzewidywalnych wyścigów etapowych w kalendarzu – Tour of Britain (2.HC). Trasa została zaprojektowana tak, by zapewnić startującym najlepsze warunki treningowe przed mistrzostwami świata w Katarze.
Trasa
4 września, etap 1, Glasgow-Castle Douglas (168 km)
Po raz pierwszy od 2013 roku wyścig rozpocznie się w Szkocji, a trasa tego etapu jest identyczna jak w 2005 i 2006 roku. W tamtych latach zwycięstwa odnieśli uciekinierzy, którzy później wygrali klasyfikację generalną – odpowiednio Nick Nuyens i Martin Pedersen. Na trasie nie ma znaczącego podjazdu, a ostatnie pięćdziesiąt kilometrów to zjazd i płaski teren, zatem na mecie teoretycznie powinni powalczyć sprinterzy.
5 września, etap 2, Carlisle-Kendal (187,7 km)
Drugiego dnia rywalizacji kolarze będą ścigali się w Lake District, krainie obfitującej w jeziora, położonej w północno-zachodniej Anglii. Dla turystów jest to jedno z najpopularniejszych miejsc wypoczynkowych, ale kolarze nie będę mieli tutaj chwili wytchnienia. Czeka ich w sumie trzy tysiące osiemset metrów wspinaczki, w tym podjazd pod wymagające wzniesienie pierwszej kategorii – Struggle.
6 września, etap 3, Congleton-Tatton Park,Knutsford (179,4 km)
Podczas ubiegłorocznej edycji wyścig Tour of Britain także odwiedził wyżynę Peak District, a Steven Kruijswijk powiedział, że trasa była bardziej wymagająca niż na górskim etapie wielkiego touru. W tym roku trudności jest nieco mniej, ale podjazdy Brickwords oraz Cat and Fiddle, na których trenuje młodzież z British Cycling, też z pewnością dadzą się we znaki, jednak długi zjazd z Cat and Fiddle powinien umożliwić finisz sprinterom.
7 września, etap 4, Denbigh-Builth Wells (217 km)
To najdłuższy odcinek wyścigu. Ostatnią premię górską od mety dzieli aż sto trzynaście kilometrów, ale pofałdowany teren sprawi, że nie będzie to łatwy dzień. Faworyci do zwycięstwa w klasyfikacji generalnej powinni zadbać o dobre miejsca na mecie, by nie stracić czasu, a także pamiętać o bonifikatach.
8 września, etap 5, Aberdare-Bath (194,5 km)
Wyścig opuści Walię i skieruje się na wschód, by finiszować w historycznym mieście Bath, posiadającym status miejsca światowego dziedzictwa UNESCO. W związku z kolejnymi dwoma trudnymi etapami swojej szansy będą mogli poszukać uciekinierzy, ale trzeba też pamiętać, że dla najszybszych kolarzy w peletonie będzie to ostatnia okazja przed Londynem.
9 września, etap 6, Sidmouth-Haytor (149 km)
Na zakończenie królewskiego etapu czeka na zawodników prawie sześciokilometrowy podjazd pierwszej kategorii o średnim nachyleniu sześć procent. Być może parametry Haytor nie ścinają z nóg, ale ci, którzy zdają sobie sprawę, że poniosą stratę w „czasówce” kolejnego dnia, z pewnością dadzą z siebie wszystko.
10 września
etap 7a, Bristol, (15 km) ITT
W sobotę kolarze zmierzą się z dwiema kolarskimi dyscyplinami – indywidualną jazdą na czas oraz kryterium po ulicach Bristolu. Trasa „czasówki” bardzo przypomina tę, którą zaplanowali organizatorzy katarskich mistrzostw świata, zatem będzie to znakomita okazja do sprawdzenia nogi przed październikowymi zmaganiami o tęczową koszulkę.
etap 7b, Bristol (91,8 km)
Podczas etapu ze startu wspólnego zawodnicy pokonają trasę czasówki sześciokrotnie, a kibice będą mogli przypomnieć sobie polski akcent, bowiem w 2014 roku etap z Worcester do Bristolu wygrał Michał Kwiatkowski, którego w tym roku nie ma na starcie.
11 września, etap 8, Londyn (99,2 km)
Na zakończenie rywalizacji ponownie odbędzie się ściganie po mieście, i tradycyjnie będzie to Londyn oraz jego najbardziej znane miejsca, takie jak Pall Mall, Trafalgar Square czy Picadilly Circus. Klasyfikacja generalna będzie ułożona, ale walka o sekundy może przynieść małe przetasowania. W zeszłym roku bowiem Owain Doull dzięki bonifikatom awansował na podium klasyfikacji generalnej.
Lista startowa
Na nieprzewidywalność Wyścigu Dookoła Wielkiej Brytanii oprócz ciekawej trasy, wpływa dodatkowo fakt, że drużyny liczą tylko po sześciu zawodników, co sprawia, że trudniej jest kontrolować rywalizację. W tym roku organizatorzy i sympatycy wyścigu nie mogą narzekać na listę startową. Warto zwrócić uwagę na Toma Dumoulina (Giant-Alpecin), Tony`ego Martina (Etixx-Quick Step), Fernando Gavirię (Etixx-Quick Step), Andre Greipela (Lotto-Soudal) oraz Marka Cavendisha (Dimension Data). Będzie także obrońca tytułu Edvald Boasson Hagen (Dimension Data) oraz idol brytyjskiej publiczności, najbardziej utytułowany brytyjski olimpijczyk i zwycięzca tego wyścigu z 2013 roku Bradley Wiggins (Team Wiggins). Na starcie stanie także dwóch Polaków: Łukasz Wiśniowski (Etixx-Quick Step) i Karol Domagalski (ONE Pro Cycling).
Koszulki
The Eisberg yellow jersey – żółtą koszulkę lidera sponsoruje producent bezalkoholowego wina. Bonifikaty można zbierać na lotnych premiach oraz na mecie. W 2015 roku założył ją Edvald Boasson Hagen.
The Chain Reaction Cycles points jersey – biało-niebieska koszulka lidera klasyfikacji punktowej. Pierwszy kolarz na mecie otrzymuje piętnaście sekund, a każdy następny o sekundę mniej. W 2014 roku założył ją Owain Doull.
The Skoda King of the Mountains jersey – czarna koszulka lidera klasyfikacji górskiej. Punkty rozdawane są na premiach pierwsze, drugiej i trzeciej kategorii. Czym wyższa kategoria, tym więcej punktów. W 2015 roku założył ją Peter Williams.
The Yodel sprints jersey – zielona koszulka dla najlepszego kolarza na lotnych premiach. Na każdym etapie są trzy lotne premie. Koszulkę zdobędzie kolarz, który zdobędzie najwięcej punktów. W 2015 roku założył ją Peter Williams.
Poprzedni zwycięzcy:
2004 – Mauricio Ardilla (Kolumbia)
2005 – Nick Nuyens (Belgia)
2006 – Martin Pedersen (Dania)
2007 – Romain Feillu (Francja)
2008 – Geoffroy Lequatre (Francja)
2009 – Edvald Boasson Hagen (Norwegia)
2010 – Michael Albasini (Szwajcaria)
2011 – Lars Boom (Holandia)
2012 – Nathan Haas (Australia)
2013 – Bradley Wiggins (Wielka Brytania)
2014 – Dylan Van Baarle (Holandia)
2015 – Edvald Boasson Hagen (Norwegia)
Sprawozdania z etapów codzienne na portalu Naszosie.pl – zapraszamy!
