Do 49 razy sztuka – Coquard wreszcie wygrywa w World Tourze

Na największych wyścigach pojawia się od dekady, w dorobku ma więcej zwycięstw niż tacy kolarze jak Giacomo Nizzolo, Tim Merlier czy Jasper Philipsen (choć ten ostatni pewnie kiedyś go przegoni). A jednak liczba jego triumfów w World Tourze wynosiła okrągłe zero. Aż do dziś.

Z czego to wynika? Głównie z faktu, że w latach 2013-21 ścigał się wyłącznie we francuskich ekipach drugiej dywizji (najpierw Europcar, a później B&B Hotels), które, choć dość regularnie dostawały dziką kartę na Tour de France, to dawały Francuzowi mniej szans na starty w World Tourze niż największe ekipy na świecie. Mimo to, gdy już otrzymywał szanse, zazwyczaj nie najgorzej je wykorzystywał.

W Wielkiej Pętli zadebiutował już jako 22-latek, w 2014 roku. Efekt? Trzy miejsca w pierwszej piątce, kolejne cztery na dalszych pozycjach w czołowej „10”. Już wtedy miał w dorobku 11 zawodowych zwycięstw, a w kolejnych latach dodawał do niego kolejne. Najlepszy był dla niego 2016 rok, gdy uzbierał ich aż 13 – o jedno mniej niż najlepszy wówczas pod tym względem Peter Sagan.

Każde z nich odniósł w średnio obsadzonych francuskich wyścigach – gdy rywalizował z najlepszymi kolarzami ekip prokontynentalnych, jak Christophe Laporte, Baptiste Planckaert, Timothy Dupont czy Nacer Bouhanni – bywał nie do zatrzymania. Gdy do boju wkraczali najmocniejsi sprinterzy, zawsze znajdował się ktoś mocniejszy od niego. Najbliżej rzeczonego triumfu był w 2016 roku. Wówczas o przegrał o zaledwie kilkanaście milimetrów z Marcelem Kittelem, który odniósł wtedy pierwsze od 24 miesięcy zwycięstwo w Tour de France (o tym, jak było blisko, by Coquard odebrał mu tę przyjemność możecie przekonać się TUTAJ).

W kolejnych latach było podobnie – coraz starszy sprinter wygrywał słabiej obsadzone wyścigi, a w rzadkich okazjach, gdy mógł ścigać się w najważniejszych zawodach był co najwyżej drugi. Nadzieję na przełamanie tej kiepskiej serii mógł mieć już w zeszłym roku. Przejście do worldtourowego Cofidisu oznaczało dla niego więcej niż zwykle szans na występy w wyścigach najwyższej kategorii, a on od początku sezonu pokazywał, że gdy etap kończy się krótką i nieprzesadnie stromą ścianką – trzeba go stawiać w gronie największych faworytów.

Zajmował drugie miejsca na etapach Paryż-Nicea, Tour de Suisse i Vuelta a Espana, ale wygrać mu się nie udało. Kolejną szansę dostał dziś, na 4. etapie Tour Down Under – wymagająca końcówka na mocno okrojonym Willunga Hill działała na jego korzyść, a on to wykorzystał. Nie pozostawił rywalom żadnych złudzeń – najpierw przyjechał on, a około dwie długości roweru za nim cała reszta. Nic dziwnego, że po wszystkim wpadł w znakomity nastrój.

Jestem taki szczęśliwy – tak długo czekałem na takie zwycięstwo. To przecież jest już mój 11 sezon w roli zawodowca. Wygrywałem już wielokrotnie, ale do tej pory, nigdy w World Tourze. W tym sezonie chcieliśmy to zmienić – i proszę, udało się już w pierwszym starcie. To co czuję, to raczej nie jest ulga. Po prostu czuję, że udało mi się osiągnąć coś wspaniałego. 

– mówił, a następnie zaczął dziękować Alexisowi Renardowi, który od 60 km przed metą, gdy peleton porwał się na dwie części, dzielnie mu asystował, a na końcu skutecznie go rozprowadził – Byliśmy bardzo skupieni na finiszu. On wykonał tam świetną robotę – wybrał właściwy moment i bardzo ułatwił mi zadanie. Później po prostu ruszyłem do przodu – relacjonował Francuz, który zapewne teraz liczy, że na kolejny triumf podobnego kalibru nie będzie musiał czekać kolejnej dekady.

Wszystkie zwycięstwa Bryana Coquarda w zawodowym peletonie: