Recenzja karbonowych kół szosowych XLC Road Carbon WS-C50

Muszę przyznać, że nieco się zdziwiłem, kiedy usłyszałem, że do testów otrzymam szosowe koła pod tarcze, a na miejscu zobaczyłem szare pudło z napisem XLC. Co prawda niemiecką firmę XLC znam od dawna, bo moje pierwsze pedały SPD w MTB były właśnie tej marki. Swoje zadanie spełniały, ale mocno budżetowa konstrukcja (łożyska ślizgowe) utrudniała, lub wręcz uniemożliwiała serwis. Nie wiedziałem jednak, a nawet nie przypuszczałem, że firma ta robi koła szosowe – i do tego karbonowe!

Zapoznałem się więc z aktualną ofertą firmy i okazało się, że markują swoją nazwą nie tylko drobne rowerowe akcesoria typu dzwonki i lampki i wspomniane przeze mnie wątpliwej jakości pedały, ale też właśnie koła, bagażniki rowerowe i nawet odzież.

Wróćmy więc do zastanej przeze mnie paczki z kołami. Testowany model kół to XLC Road Carbon WS-C50 – jeden z dwóch karbonowych modeli z oferty (drugi to Road Carbon WS-C37). W pełni karbonowe obręcze o wysokości stożka 50 mm. Oba koła spakowane w jeden karton, były dość solidnie zabezpieczone przed ewentualnymi uszkodzeniami w transporcie. Oprócz kół w kartonie znalazłem jeszcze kartkę z datą produkcji (pewnie zaplecienia kół) i gratulacjami od Product Managera XLC, oraz drugą ze szczegółami technicznymi i instrukcją (o tym więcej dalej).

Pierwsze wrażenie

Pozytywne! Spodziewałem się produktu mocno budżetowego, z piastami jakiegoś azjatyckiego producenta i odłażącymi naklejkami, a zostałem miło zaskoczony – koła wykończone czarnym karbonem UD w macie, z umieszczonymi symetrycznie szarymi decalami. Nie ma się do czego przyczepić. W instrukcji producent wspomina, że koła zostały wyprodukowane w Europie, a na stronie znalazłem informację, że XLC zleca produkcje tych kół we Włoszech! Pięknie, przecież wszystko co włoskie to najlepsze: kuchnia, design, szosowe podjazdy…. Zobaczmy więc, jak jest z tymi kołami…

Szczegóły techniczne

Dołączona do kół specyfikacja podaje sporo szczegółów (tabelka niżej), jednak znalazłem w niej błąd, który może zniechęcać potencjalnych nabywców. Podana przez producenta waga kół to odpowiednio 820 g dla przedniego i 950 g dla tylnego koła. Daje to nam 1770 g dla kompletu, co jest raczej wynikiem średnim. W rzeczywistości nie jest tak źle – waga kuchenna pokazała 761 g dla przedniego i 849 g dla tylnego koła – razem 1610 g, czyli ponad 150 g mniej. Skąd taka różnica w pomiarach? Nie wiem, ale nieco ponad 1600 g to dla kół o wysokości 50 mm to już waga pozwalająca na uniwersalne wykorzystanie kół zarówno na codzienne treningi, niedzielne ustawki jak i wyprawę w górskie serpentyny.

Obręcze

Potoczne nazywanie kół o wysokim profilu stożkami może nieco wprowadzać w błąd – pierwsze konstrukcje (i niektóre egzotyczne – na ciebie patrzę Lightweight) kół karbonowych miały rzeczywiście przekrój przypominający stożek. Obecnie jednak stanowcza większość kół ma przekrój elipsoidalny. Koła XLC Road Carbon WS-C50 to nie wyjątek i również mają owalny przekrój – wygląda to dobrze i pomaga w walce z wiatrem (szczególnie bocznym) czy podmuchami od przejeżdżających pojazdów. Obręcze o zewnętrznej szerokości 24 mm (wewnętrznej 17,5 mm) mają standardowe otwory na nyple, więc jeśli zamierzacie jeździć na bezdętkach to niezbędne będzie naklejenie taśmy tubeless. Opony (w moim przypadku Continental gp5000 z dętkami) wskoczyły nad wyraz łatwo, bez użycia narzędzi i ładnie ułożyły się obręczach. Obręcze nie posiadają otworów umożliwiających odpływ wody (więcej o tym we wrażeniach z jazdy).

Piasty

Spodziewałem się jakichś budżetowych piast Novatec czy Powerway, a okazuje się, że XLC wykorzystało piasty chyba autorskiej produkcji. Z zewnątrz masywne, przypominają raczej topowe konstrukcje DT Swiss. 24 otwory na szprychy typu straigh-pull po 12 na stronę. Maszynowe łożyska SKF kręcą się bardzo lekko, a na uszczelnieniach piast nie zrobiła wrażenia jazda przez 1,5 godziny po kałużach w strugach deszczu (piękną mieliśmy jesień w sierpniu). Mocowanie tarczy typu centerlock i 12 mm ośka.

Bębenek „cyka” wyjątkowo głośno – na tyle, że jadąc w grupie będzie słychać głównie nas 😀 a puszczeniu korb, rozmowa może być nieco utrudniona. Szybkie sprawdzenie na stronie producenta potwierdziło jednak moje przypuszczenia – duże odstępy między poszczególnymi „cyknięciami” wynikają z małej ilości punktów zaczepienia. Piasta ma tylko trzy zapadki chodzące synchronicznie, co daje w efekcie dość duży luz na korbie, zanim po puszczeniu korby ponownie w nią depniemy. Niby w rowerach szosowych nie ma to aż takiego znaczenia jak w MTB, jednak jadąc na mocniejszych ustawkach czy wyścigach, kiedy puszczamy korbę przy zmieniającym się tempie jazdy czy w zakrętach, to ten „lag” również może przeszkadzać. Aluminiowy bębenek nie posiada żadnego zabezpieczenia anti-bite i kaseta może się w niego wgryzać, dobrze więc pamiętać o jej mocnym dokręceniu.

Szprychy

24 szprychy straight-pull na koło, zaplecione na dwa krzyże to recepta na koła sztywne i nie wymagające zbyt wiele – ot sporadyczne sprawdzenie naciągu i centry. XLC Road Carbon WS-C50 zaplecione zostały na szprychach Sapim CX-Ray o aerodynamicznym owalnym przekroju. Nie śpiewają przy wyższych prędkościach jak niektóre szprychy Mavica czy CN-Spokes 🙂

Moim zdaniem to świetny wybór, bo to sprawdzone, sztywne szprychy i odpowiednio naciągnięte powinny wytrzymać cały cykl życiowy kół. Producent podaje naciągi rzędu 80-90 kgf dla koła przedniego i 100-110 kgf dla tylnego. Ekspertem nie jestem, ale na moje oko naciąg jest dość duży, co znów przekłada się na zwiększoną sztywność kół, a co za tym idzie łatwość przenoszenia mocy z nóg na asfalt. Szprychy trzymają w obręczy zewnętrzne mosiężne nyple, malowane na czarno – całość ładnie się komponuje, dając taki „Stealth Look”.

Wrażenia z jazdy

Osobiście na mojej Meridzie Reacto Disc z 2019 r. również jeżdżę na kołach 50 mm (model Rapid polskiego producenta Vinci Wheels) więc spodziewałem się, że dużej różnicy w odczuciach nie będzie, bo w końcu jedne i drugie podobne: wysokość 50 mm, waga zbliżona (Vinci lżejsze o 100g), przekrój podobny. Założyłem tarcze, opony, kasetę i pojechałem testować.

Pierwsze wrażenie: jest SZTYWNO i to czuć – zarówno przy przyspieszaniu, hamowaniu, wchodzeniu w zakręty jak i, niestety, jeździe po nieidealnej nawierzchni. Przyzwyczajony do wybaczających wiele asfaltowi Rapidów wjechałem na gorszy odcinek drogi z prędkością ponad 40 km/h i aż musiałem się zatrzymać, żeby sprawdzić czy czasem nie przepompowałem za bardzo opon. Koła XLC przenoszą drgania na kierownicę i siodełko tak bardzo, że po kilku kilometrach na gorszym asfalcie może to być niekomfortowe. Upuściłem więc nieco ciśnienia (do 85-90 psi) i ruszyłem dalej. I wiecie co? Dalej było tylko lepiej: na zmniejszonym ciśnieniu drgania nie były tak odczuwalne, a zalety w postaci sztywności kół wyszły na pierwszy plan – przyspieszało się na nich jak po szynach, a w sprincie nie bujały się na boki. Nieco, ale tylko minimalnie gorzej niż Rapidy, wypadały w silnym bocznym i „wmordęwind” wietrze – trochę myszkowały po szosie, ale moje 80 kg wagi utrzymywało je raczej w ryzach. Większy problem mogą mieć kolarze poniżej 70 kg – tu pomogła by pewnie nieco większa szerokość obręczy i jeszcze bardziej owalny przekrój.

Tylne koło od nowości miało lekkie bicie (ułamki milimetra), przednie było wycentrowane idealnie. Po lekkiej korekcie oba kręciły się prościutko i bez najmniejszego bicia, a po prawie 600 km katowania ich po mazowieckich dziurach nie stwierdziłem, żeby cokolwiek się zmieniło. Pamiętać jednak trzeba, że szprychy aero wymagają przytrzymywania ich podczas naciągania/luzowania, więc ewentualne korekty centry powierzyłbym wykwalifikowanym fachowcom.

W ciągu trzech tygodni testów zdarzyło mi się zostać dogonionym przez deszcz (a może to ja go dogoniłem?) i chcąc nie chcąc jechałem po dość głębokich kałużach. Moje Conti gp5000 odnalazły się w tych warunkach idealnie nie tracąc przyczepności, ale obawiałem się czy czasem łożyska w testowanych kołach nie pożegnają się ze smarem (tak jak w moich fabrycznych kołach w Meridzie…). Nic takiego na szczęście nie miało miejsca, po dwukrotnej jeździe w deszczu, po kałużach kręcą się tak samo jak w dniu kiedy je otrzymałem. Pojawił się za to inny, zabawny efekt jazdy po kałużach: do obręczy dostało się dość dużo wody, która przez brak otworów umożliwiających jej swobodną ucieczkę podczas jazdy przy potrząsaniu radośnie chlupotała. Zupełnie jakbym jeździł na bezdętkach :D. Konieczne było spuszczenie powietrza i częściowe zdjęcie opony celem wylania tego dodatkowego balastu.

Podsumowanie

Koła XLC Road Carbon WS-C50 to moim zdaniem solidna pozycja na rynku „budżetowych” kół karbonowych – sugerowana przez producenta cena to 1000 EUR (ok 4500 zł), ale w chwili obecnej można je kupić sporo taniej – bo za 3722 zł, w sklepie rowertour.com.

Konkurencję dla tych kół widziałbym głównie w postaci oferty polskich producentów takich jak No-Limited, Evanlite, Dandyhorse czy Vinci Wheels. Koła szosowe o profilu 50 mm to popularny kompromis między wagą, zyskami aerodynamicznymi a komfortem jazdy i każda z wymienionych powyżej firm ma podobne koła w ofercie – często jednak dopłata za markowe, czy wyższy model piasty, lub nawet szprych, powoduje zwiększenie ceny zakupu kompletu do ponad 5000 zł – a to już kategoria w której można kupić koła (co prawda używane) renomowanych zachodnich marek takich jak DT Swiss, Zipp czy Mavic.

Producent nie zaleca używania tego kompletu kół w kolarstwie innym niż szosowe, ja jednak mam wrażenie, że spokojnie wytrzymałyby katowanie w gravelu.

XLC Road Carbon WS-C50 nie mogą może pochwalić się najniższą wagą, czy topowymi piastami, ale sztywność w tej klasie mają referencyjną, jakość wykonania wzorową, a i wygląd może się podobać. Gdyby jeszcze były o 100g lżejsze i miały lepszy bębenek to w ciemno mógłbym je polecić każdemu. Jest to solidny kawał niemieckiej roboty we włoskim wykonaniu 😀

Koła do recenzji dostarczył internetowy sklep rowerowy rowertour.com, za co uprzejmie dziękuję!

Sebastian Tereszczenko