„Sunday In Hell” – recepta na zimowe wieczory

Tegoroczny listopad jest dość łaskawy dla entuzjastów kolarstwa. Miesiąc pozwala na suche przyzwoite treningi, choć godziny dzienne stają się zauważalnie krótsze. Zmierzch zapada nagle, przejażdżki stają się krótsze i krótsze. To ciężki okres dla rowerzystów, najwytrwalszymi okazują się kobiety na składakach jadący odebrać dzieci ze szkoły… Czasami przemknie ktoś z butlą gazową na wymianę.  Tak to wygląda na wsi w każdym razie.

I w takich to właśnie momentach warto się rozgrzać, wciągnąć ciepłe papcie, nalać szklaneczkę wina i obejrzeć „Sunday In Hell”. Już widzę rozmarzone uśmiechy tych, co wiedzą o co chodzi. A kto nie wie, niech przeczyta.

W 1976 słynny duński reżyser dokumentalista Joergen Leth zabrał swoich ludzi, swoje kamery i za ich pomocą dokonał świetnej dokumentacji wyścigu Paris – Roubaix. Film zaczyna się dzień przed wyścigiem, zawodnicy meldują się w hotelach, śledzimy gwiazdy kolarstwa. Widzimy jaki „Kanibal” Eddy Merckx w pomarańczowym dresie osobiście dogląda pracy mechaników nad swoim rowerem, widzimy jak nogi goli Roger De Vlaeminck – zwycięzca z roku 1974 i 1975. W jakiej on grupie jeździ? Brooklyn? Co to za Brooklyn – czyżby dzielnica Nowego Jorku sponsorowała drużyne zawodową? Nie! To włoska guma do żucia! Jest stary Poulidor i młody Moser.

Następnie oglądamy z wolna budzącą się do TEGO dnia dzielnicę Chantilly, gdzie wytyczony jest start. Tłum pęcznieje. A potem start – jesteśmy w peletonie, na poboczu, wśród wiejskich kibiców na trasie dla których przejazd kolarzy jest  tak egzotyczny jak nie przymierzając galaretka z kaczki na jarzębinowej konfiturze. Jesteśmy w czubie peletonu i na tyłach wyścigu. Piękne zbliżenia, slowmołszyny. Wyścig się rozwija, grupy pękają. Zagłębiamy się w realia francuskiej rzeczywistości – tam też strajkują. Ale mechanicy prawie tak sprawni jak ci dzisiejsi – koło zmieniają w 10 sekund.  W Roubaix welodrom już wypełniony, panowie z kieszonkowymi radyjkami przy uszach, panie w beretkach.  Radość Demeyera, frustracja przegranych. Na koniec wspólny prysznic. Więcej nie zdradzam, i tak już za dużo napisałem.

Spokojna narracja dla chcących podszlifować angielski. Jest więcej niż jeden powód żeby obejrzeć ten film. I wracać do niego każdego listopada.

Zapraszamy na seans:

Bartek