La Flèche Wallonne 2021: Julian Alaphilippe pokonuje Primoža Rogliča!

Mistrz świata Julian Alaphilippe (Deceuninck-Quick Step) wyprzedził na ostatnich metrach wcześnie atakującego Primoža Rogliča (Jumbo-Visma) i odniósł swoje trzecie zwycięstwo w Walońskiej Strzale w karierze. Podium dopełnił nieśmiertelny Alejandro Valverde (Movistar). 

85. edycja wyścigu Walońska Strzała wróciła do swojego tradycyjnego miejsca startu, czyli miejscowości położonej w zachodnich Ardenach – Charleroi. Łączny dystans wyścigu wynosił 193,6 km, a na trasie znajdowało się dwanaście oznaczonych krótkich i stromych podjazdów (côtes) oraz o wiele więcej nieoznaczonych, ale równie wymagających. Ze słynnym dla tego wyścigu podjazdem Mur de Huy, kolarze po raz pierwszy zmierzyli się po przejechaniu 130 kilometrów, czyli na początku pierwszej z dwóch 32-kilometrowych rund. Na każdej z nich znajdowały się również podjazdy Cote d’Ereffe oraz Cote du Chemin des Gueuses, usytuowany 10 kilometrów przed metą, a więc w kluczowym momencie wyścigu.

Ostatni podjazd to 1300 metrów wspinaczki o średnim nachyleniu 9,6%, zaś maksymalnym sięgającym aż 19%. Ta najbardziej stroma część Mur de Huy następowała około 350 metrów przed metą.

Dość długo trwała batalia o zawiązanie się ucieczki dnia, a stworzyliście ją wreszcie następujący zawodnicy: Diego Rosa (Arkea-Samsic), Alex Howes (EF Pro Cycling), Sylvain Moniquet (Lotto-Soudal), Luis Vervaeke (Alpecin-Fenix), Sander Armee (Team Qhubeka Assos), Maurits Lammertink (Intermarche-Wanty-Gobert), Simone Velasco (Gazprom-Rusvelo) oraz Julian Mertens (Sport Vlaanderen-Baloise).

Najwyższa przewaga, jaką wypracowali sobie uciekinierzy wynosiła około pięciu minut, a następnie stopniowo się zmniejszała. Podczas pierwszego podjazdu na Mur de Huy były to niecałe trzy minuty, a już podczas samej wspinaczki stopniała o kolejne trzydzieści sekund.

Przebieg wyścigu do ostatnich 50 kilometrów był względnie spokojny. Faworyci do zwycięstwa jechali spokojnie, poza krótką wizytą Juliana Alaphilippe’a w samochodzie swojego zespołu w celu naprawy radia. Tempo w peletonie nadawały przede wszystkim drużyny INEOS Grenadiers, Movistar oraz Deceuninck-Quick Step.

Nieco wcześniej problemy techniczne z rowerem miał mistrz Stanów Zjednoczonych Alex Howes, który musiał skorzystać z roweru, którym dysponował wóz neutralny Shimano. Później przesiadł się wreszcie na swój rower, ale spowodowało to już drugie zatrzymanie, i to tym razem, w dużo szybszej i ważniejszej fazie wyścigu. Z kolei na Côte d’Ereffe kraksę mieli Sergio Higuita (EF Pro Cycling) oraz Kevin Ledanois (Arkea-Samsic). Obaj wrócili do rywalizacji, choć Higuita wydawał się cierpieć nieco na ból kolana.

40 kilometrów przed metą do nadawania tempa w peletonie włączyła się drużyna Bahrain-Victorious, która miała w składzie Dylana Teunsa – trzeciego na Mur de Huy w 2017 roku. Na czele pojawiła się także drużyna AG2R Citroën.

Podczas drugiego przejazdu przez finałowy podjazd, dzielić zaczęła się ucieczka, która miała już tylko około półtorej minuty przewagi nad peletonem, w którym zaczęły dziać się jeszcze ciekawsze rzeczy. Na czele pojawili się przedstawiciele ekip mających w swoich szeregach kandydatów do zwycięstwa – między innymi Tao Geoghegan Hart z INEOS, Simon Geschke z Cofidisu czy faworyt we własnej osobie – Tim Wellens.

28 kilometrów przed metą gdzieś na poboczu drogi wydarzyła się kraksa, w którą były zaangażowane dwie znaczące postacie tego wyścigu – zwycięzca Brabanckiej Strzały Tom Pidcock oraz były triumfator Fleche Wallonne Philippe Gilbert. Obu kolarzom udało się wrócić na rowery, choć Pidcock miał później problemy chociażby z butem. W związku z tym Gilbert wrócił do peletonu szybciej, zaś Anglikowi w pogoni pomógł między innymi Tao Geoghegan Hart, ale na tzw. tyły peletonu został wezwany także Michał Kwiatkowski, co oznaczało, że liderem angielskiego zespołu jest 21-latek.

Na ostatnich 15 kilometrach na czele wyścigu pozostało już tylko czterech uciekinierów dnia. Odpadli już między innymi Howes, Velasco i Rosa.

U podnóża przedostatniego podjazdu, czyli Côte du chemin des Gueuses, z peletonu zaatakował Tim Wellens, który wyraźnie szukał w tym wyścigu innego rozstrzygnięcia niż finisz w większej grupie na Mur de Huy. W tym momencie peleton widział już pozostałych uciekinierów, którzy de facto przechodzili do historii. Za Belgiem podążył Omar Fraile (Astana) oraz Van Wilder z Team DSM, ale tym trzem kolarzom nie udało się odjechać. W związku z tym można powiedzieć, że 9 kilometrów przed metą całe ściganie rozpoczęło się od nowa.

W tym ściganiu od nowa było jednak jedno „ale”, ponieważ przed peletonem wciąż „wisiał” uciekinier dnia – Lammertink, który ostatecznie został doścignięty 1500 metrów przed metą, zostając zdecydowanie najbardziej walecznym kolarzem dnia.

Jako pierwszy spośród faworytów, około 400 metrów przed metą, zaatakował Primož Roglič i bardzo długo jechał na czele, jednak Mur de Huy nie wybacza do samego końca. Można prowadzić długo, ale i tak zostać prześcigniętym na ostatnich metrach, co udowodnił świetnie czujący Fleche Wallonne Julian Alaphilippe. Po trzecie miejsce 15 lat po swoim pierwszym zwycięstwie w tym wyścigu finiszował Alejandro Valverde, który przed startem wyścigu powiedział mediom, że czuje się, jakby miał 30 lat. Michał Kwiatkowski ukończył wyścig poza pierwszą „dwudziestką”, choć w obliczu tego, że drużyna INEOS Grenadiers jechała na ostatecznie piątego Pidcocka nie ma to większego znaczenia.

Choć Alejandro Valverde zachowuje jeszcze całkiem dobre resztki swoich najlepszych czasów, to właśnie Julian Alaphilippe wydaje się dziedzicem panowania Hiszpana na Mur de Huy. Ze swoimi trzema triumfami jest na dobrej drodze do pobicia rekordu pięciu zwycięstw Valverde.

Wyniki wyścigu: